Goddelijke gidsen en geneeskunde
In Medisch Contact van 10 maart 2009 de verslaglegging van de uitspraak van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg over een arts die gebruik maakte van een Lechner antenne, goddelijke gidsen en pseudowetenschappelijke apparaten en infusen. Hier volgt de samenvatting die in Medisch Contact te lezen was:U mag zich als arts best van alternatieve diagnostische methoden en behandelingen bedienen, maar u blijft arts met alle eisen die daaraan zijn verbonden, en: draai de patiënt geen loer, leidt hem niet om de tuin. Dat is in één zin de kern van onderstaande uitspraak van zowel het Regionaal als Centraal Tuchtcollege rond de immer actuele vraag: kwakzalver of niet?
In de negentiende eeuw was de bestrijding van onzingeneeskunde al de voornaamste reden tot oprichting van de (K)NMG. De arts in onderstaande – op onze website dubbellange – uitspraak mocht zijn witte jas voorgoed aan de wilgen hangen. Een collega minder. Hij was een soort dekmantel voor een centrum van een orthomoleculair therapeute, maar liet zichzelf ook niet onbetuigd.
Ideeën die tweeduizend jaar geleden misschien nog opgeld hadden kunnen doen, strooide hij met een geur van medisch goedvinden uit over soms wanhopige patiënten. Van ‘goddelijke gidsen’ die de patiënt kunnen ‘opereren’ door een beschermende energielaag over het zieke orgaan te leggen tot het laten toedienen van obscure infuusvloeistoffen.
Hij afficheerde zich daarbij ten onrechte als gepromoveerd gastro-enterooloog en wijzigde zonder overleg met behandelend artsen de medicatie van patiënten.
Kortom, een collega die het nest bevuilt en de artsentitel niet waardig is. Welke alternatieve therapie een arts ook toepast, die valt nooit los te zien van zijn functioneren binnen de reguliere geneeskunde.
En zou hij zich voortaan alleen nog ‘alternatief behandelaar’ noemen, dan is het goed dat ook die ‘om-de-tuin-leiderij’ van hem meer aan banden wordt gelegd.
Geen idee over wie dit gaat, lees het betreffende tijdschrift ook niet, maar als het waar is, dat de man zich ten onrechte als gepromoveerd gastro-enteroloog afficheerde en onvoldoende ruggespraak met z’n collega’s hield, dan is dat natuurlijk ook een zeer ernstige zaak.
Niettemin meen ik er hier tòch goed aan te doen om vast te stellen, dat er tussen “afficheren” en “zich uitgeven voor” een wereld van verschil kan liggen, en dat het “zonder overleg” aanpassen van de medicatie natuurlijk òòk kan betekenen dat iemand heel goed – misschien wel beter dan de behandelende collega’s – weet wat hij/zij aan het doen is.
Dat gezegd hebbende, kom ik er tenslotte niet omheen, dat met name vele specialisten (de vele “goeden” uiteraard niet te na gesproken) het nog altijd aan de vaardigheid ontbreekt om hun cliënten op een integrale manier te valideren en te behandelen. De onverminderd grote invloed van het door Newton en Descartes gestichte geloof in de effectiviteit van een reductionistische benadering zal daar vast niet vreemd aan zijn.
Tenslotte is daar nog een ander, redelijk achterlijk geloof, dat al veel langer dan de genoemde tweeduizend jaar ook onder geneesheren een onverminderd grote populariteit geniet: die van het grote geld. En dà t zou in dit verband toch óók te denken moeten geven!
http://www.uncommondescent.com/images/Mammon.jpg
Bij fijnbesnaarde zielen lijkt me dat ook niet zo raar. Het grootste probleem van tegenwoordig is echter, dat je “ze” aan hun uniformen eigenlijk nog nauwelijks kunt herkennen. Dikke salarissen, kastelen van huizen, zalvende praatjes (soms ook over het “milieu” waarin we met z’n allen moeten leven), een vlot en trendy maatpak van perfecte snit, een dikke SUV of andere proletensloep onder de kont en een bijzonder slechte, zelfs ordinaire smaak zijn zo een aantal punten die de zwarte outfit en de koppelriem tegenwoordig lijken te hebben vervangen. Maar ze koesteren met z’n allen nog steeds dezelfde goden: afgezien van hun eigen miezerige en onderkruiperige zelf zijn dat natuurlijk nog altijd bovenal die van Aanzien, Macht en van het Grote Geld. Toch
Geen idee over wie dit gaat, lees het betreffende tijdschrift ook niet, maar als het waar is, dat de man zich ten onrechte als gepromoveerd gastro-enteroloog afficheerde en onvoldoende ruggespraak met z’n collega’s hield, dan is dat natuurlijk ook een zeer ernstige zaak.
Niettemin meen ik er hier tòch goed aan te doen om vast te stellen, dat er tussen “afficheren” en “zich uitgeven voor” een wereld van verschil kan liggen, en dat het “zonder overleg” aanpassen van de medicatie natuurlijk òòk kan betekenen dat iemand heel goed – misschien wel beter dan de behandelende collega’s – weet wat hij/zij aan het doen is.
Dat gezegd hebbende, kom ik er tenslotte niet omheen, dat met name vele specialisten (de vele “goeden” uiteraard niet te na gesproken) het nog altijd aan de vaardigheid ontbreekt om hun cliënten op een integrale manier te valideren en te behandelen. De onverminderd grote invloed van het door Newton en Descartes gestichte geloof in de effectiviteit van een reductionistische benadering zal daar vast niet vreemd aan zijn.
Tenslotte is daar nog een ander, redelijk achterlijk geloof, dat al veel langer dan de genoemde tweeduizend jaar ook onder geneesheren een onverminderd grote populariteit geniet: die van het grote geld. En dà t zou in dit verband toch óók te denken moeten geven!
http://www.uncommondescent.com/images/Mammon.jpg
“Hierophanos – De god wetenschap”””
Vooral het zinnetje “Geen idee over wie dit gaat” slaat de spijker opzijn kop. Als je commentaar levert op iets zorg je eerst dat je weet waar het over gaat.
Hierpphanos orakelt en lult er maar wat op los, geheel in stijl met de meest alternatieve helers en aanverwanten.