De Mayr-diagnostiek

De Mayr-diagnostiek is een belangrijke steunpilaar van het natuurgeneeskundig handelen. Bij deze vorm van diagnostiek kunnen artsen door goed te observeren relevante gegevens omtrent  de patiënt verkrijgen, zonder dat er op een of andere wijze door de diagnostiek schade berokkend wordt. We citeren over deze diagnostische methode het volgende:

Hierdoor kan de arts zich een goed beeld vormen van de lichamelijke gezondheidstoestand van de patiënt. Het principe van de diagnostiek berust op de vorming en aanwezigheid van homotoxines in het lichaam.

Vanuit de reguliere geneeskunde is bekend dat, af- hankelijk van de dosis en tijdsduur, een bepaalde giftige stof het lichaam eerst prikkelt en vervolgens (reversibel) verlamt. Hiervan maakt men gebruik bij het geven van narcose. Te veel en te lang doseren van een narcose kan leiden tot onherstelbare schade, zelfs tot de dood. 

De homotoxines 

De homotoxines — de gifstoffen die we zelf bij de stofwisseling in darm en cellen aanmaken — houden zich aan dezelfde regels en hebben zowel invloed op allerlei organen als op het gevoelsleven. Zo kunnen mensen zich opgejaagd voelen of juist vermoeid, slaperig zijn of juist aan slapeloosheid lijden. Zo kan de maag te veel of te weinig zuur produceren, de schildklier te veel of te weinig hormo- nen produceren, de bloedvaten te veel of juist te weinig gespannen zijn (resp. hoge en lage bloed- druk), etc..

De Mayr-diagnostiek biedt een overzicht hoe de toxines zich via de humoraaldiagnostiek aan de arts en de patiënt kunnen tonen in een vroeg stadium, wanneer er nog geen ziekte hoeft te zijn.

Daarbij moet in gedachten worden gehouden dat diverse uiterlijk verschillende fenomenen eenzelfde oorsprong kunnen hebben. Net zoals water zich in verschillende verschijningsvormen kan manifesteren (sneeuw, regen, mist, ijs, etc.) kunnen de reactivormen ter ontgifting van stoffen die de gezondheid belasten (homotoxines) van mens tot mens verschillende gedaanten aannemen.

Uitscheiden van toxines 

Elk orgaansysteem kan trachten iets te doen: de huid kan transpireren, eczeem of puisten vormen, de darm kan zich door middel van diarree — al of niet met slijm en bloed — ontlasten, de long — evenals de darm bekleed met slijmvlies — kan door middel van bronchitis, of als dat niet voldoende is door middel van longontsteking, het hare doen.

Mayr besteedt veel aandacht aan de buik(inhoud), omdat hier ten eerste de meeste toxines gevormd worden en ten tweede de intoxicatiestadia van de darm zeer goed af te lezen zijn.

Hij onderscheidt de normotone darm (het normale stadium), de hypertone darm (in het excitatiestadium), de hypotone darm (in het paralysestadium) en de atonische darm (in het atrofiestadium).

De buikvormen die hierbij horen zijn: de normale buik, de ingevallen buik, de gasbuik en de zo door Mayr genoemde ‘drekbuik’.  

De invloed van therapie is hier het beste af te lezen. Schade aan het spijsverteringskanaal zal invloed hebben op de buikinhoud (dus omvang). Dit heeft op zijn beurt weer gevolgen voor onder andere de spanning en hoogte van het diafragma en de kromming van de wervelkolom.

De hoogstand van het diafragma brengt de longen in verdrukking, iets wat door inspanning van de tussenribspieren van de thorax gecompenseerd kan worden. Is de situatie chronisch, dan raken de hulpademhalingsspieren verkrampt, wat tot nekpijn en hoofdpijn, etc. kan leiden. Er ontstaan hierbij dus klachten op afstand.  

Uit: http://www.tigweb.nl/TIG21-22_22_van_Waning.pdf